‘Een wonder dat we deze stap samen kunnen nemen’

De familie Slingerland is verhuisd naar Gastenhuis Warmond, schuin tegenover hun woning. Vlak voor én vlak na hun verhuizing spraken we het 90-jarige echtpaar dat, naar eigen zeggen, klaar is voor deze volgende stap in hun lange leven.

“Meneer en mevrouw Slingerland vertegenwoordigen precies diegenen waar het Gastenhuis voor is bedacht en bedoeld; zelfstandig wonen, de eigen regie in handen houden en de zorg die je nodig hebt onder handbereik,” vertelt zorgpionier Karin Keizer van Gastenhuis Warmond. We zitten met zijn vieren in de gezellige woonkamer van de woning van het echtpaar, dat constant liefkozend elkaars hand vasthoudt. Achter de glazen schuifpui is het een komen en gaan van mussen en merels.

Blijven wonen in de buurt

“Het is net een levend schilderijtje,” zegt meneer Slingerland. “Tja, die vogels in onze tuin gaan we straks wel missen natuurlijk. Maar ons nieuwe appartement, in het Gastenhuis aan de overkant, is ook heel mooi. Weet u, ik ben hier altijd erg gelukkig geweest en dat zullen we daar ook zeker worden. Ik vind het als geboren Warmonder alleen al zo fijn dat ik in de buurt kan blijven. We hebben onze kennissen wonen hier, net als de kapper en de fysiotherapeut, dat kan allemaal zo blijven. Mijn vrouw kookt iedere avond nog zelf, nou en of. Haar rug is alleen erg kwetsbaar, ze schuift over het aanrecht van de spoelbak naar het fornuis. Heerlijk dat ze dat straks niet meer hoeft en dat er wordt gekookt voor ons. Nee hoor, wij hebben geen wensen, wij eten alles. Vooral veel fruit en groente, daar zijn we dol op.”

De stap samen nemen

Mevrouw Slingerland komt aanlopen met jus d’orange. “Ik had liever biologische appelsap voor u ingeschonken, die is zó lekker. Die krijgt u de volgende keer bij ons, dan wonen we al aan de overkant. Hoe lang wij elkaar al kennen? Al 65 jaar. Die Hollandse blonde jongen, daar viel ik gelijk voor,” zegt ze lachend. “We vinden het een wonder dat we deze stap nu samen kunnen nemen. Eigenlijk kwam het iets te vroeg voor mijn gevoel, maar goed, nu is de tijd rijp. ’s Middags rusten doe ik niet, nee hoor. Ik gá maar door, altijd ben ik bezig. Want ja, de krant moet uit hè. Iedere volgende dag krijg ik een nieuwe, dus dat zeg ik altijd tegen mijzelf: hij moet en zal uit.” Dat het echtpaar straks gelijkvloers woont, dat is een fijn vooruitzicht. Mevrouw Slingerland: “Nu hebben we nog een trap in huis, en zelfs naar de keuken moeten we een paar treetjes nemen. Dat zal ons een hoop energie schelen. Ook is het fijn dat er een lift is in het Gastenhuis.”

In de watten gelegd

Zes weken later. Meneer en mevrouw hebben hun intrek genomen ‘aan de overkant’. Mevrouw Slingerland: “Leuk dat u er weer bent. Weet u, het is écht een goede keuze geweest, hoor. Het kwam precies op tijd voor ons. Achteraf kon het niet beter en alles verliep vlekkeloos. Eén dag voor de verhuizing zei ik nog, dat we het maar met een week moesten uitstellen omdat ik meer tijd nodig had. Maar mijn dochter zei: Jullie gaan gewoon, het komt heus wel goed. En het kwam goed.” Meneer Slingerland haakt in: “De kinderen hebben alles verhuisd en wij mochten pas naar ons appartement als alles klaar was. Onze mooie kast staat hier goed, vindt u niet? Het is zo een mooie scheiding tussen de woon- en slaapkamer.” “Het is ook zo lekker licht hier,” vertelt mevrouw trots. “Wim vond het best moeilijk om het huis te verlaten, maar hij zei: Ik volg jou. Hij is nu ook heel blij hier.” “Soms is het zelfs iets té goed, we worden behoorlijk in de watten gelegd door alle medewerkers. Kijk alleen eens naar alle soorten beleg bij het ontbijt. En als ik nog geen vijf minuten buiten zit, dan komen ze al: Wilt u wat drinken? Het is echt te gek hoor,” vertelt de nieuwste Gastenhuis-bewoner.

Pianist

“Van die tuin geniet ik ontzettend,” vervolgt hij. “Ik heb al veel uren buiten doorgebracht met mijn krant of leesboek. Heerlijk vind ik dat. Hier wonen aangename mensen, de één is wat beter dan de ander, en ik maak graag een kort praatje. Mijn vrouw en ik luisteren ook graag naar de pianist die dikwijls komt spelen.” Mevrouw Slingerland besluit: “Ik was bang dat ik het voeren van de vogels thuis zo zou missen, maar hier voer ik de eendjes in de vijver pal voor het huis. Daar geniet ik dan weer van. En van het appartement, ik ben hier graag. Het voelt al echt als ons huis. De medewerkers zijn ook zo lief en goed voor alle oude mensen hier. Ik wil nog niet veel hulp, liever doe ik het zelf zolang ik dat nog kan. Maar als het moet dan is het fijn dat er hulp is voor ons beiden.”