
‘Dit werk kan ik gewoon nog niet missen’
Leida vertelt: “Ik had niets verteld en niemand hier wist hoe oud ik ben. Tja, ik ben wie ik ben. En blijkbaar zie ik er niet uit als iemand die de pensioengerechtigde leeftijd heeft behaald. Maar goed, eind oktober word ik 67 jaar en dan kan ik met pensioen. Mijn collega’s en de locatiemanagers van Gastenhuis Leusden konden het niet geloven. ‘Ga je met pensioen? Dat kan toch helemaal niet? Ben jij al zo oud dan?’, vroegen ze. Tja, ik ben toch echt in 1957 geboren.”
Veel hobby's
“Nou, ik zou nog niet eens willen denken aan stoppen. Ik haal nog zoveel voldoening uit mijn werk en ik vind het heerlijk om met de mensen om me heen te sparren. Ik geniet er bovendien van om met de bewoners te zijn. Zodra iemand een glimlach op zijn of haar gezicht heeft, dan ben ik al blij en kan mijn dag niet meer stuk. Dat vind ik gewoon heerlijk om te zien. Kortom, ik kan gewoon nog niet stoppen ondanks het feit dat ik best veel hobby’s, heb zoals hardlopen. Ik zit eigenlijk nooit stil. Nee, dit werk kan ik gewoon nog niet missen. Mijn man is twee jaar jonger, dus zolang hij nog werkt, ga ik ook lekker door.”
Warm huis
“Weet je wat het is? Gastenhuis Leusden is nu eenmaal een heel warm huis. Dat ervaar ik iedere keer als ik binnen kom lopen. Ik ben gastvrouw hier en dat betekent dat je best een heel breed takenpakket hebt. Tijdens mijn diensten zorg ik ervoor dat de bewoners hun maaltijden krijgen en dat alles feilloos verloopt. De tafels moeten natuurlijk gedekt en afgeruimd worden en alles mag in de vaatwasser. En dan in de huiskamers ben je op alle mogelijke manieren druk met de bewoners; de ene wil dit en de andere wil dat. Die persoon is altijd rustig en die andere is juist onrustig en wil graag dat je er even bij komt zitten.”
Sjoelen
“Wat ik ook graag doe is de nagels vijlen of lakken van de bewoonsters, ze een beetje verzorgen, een beetje masseren, spelletjes doen samen, een potje sjoelen, een wandeling maken of gezellig praten over vroeger. Onlangs zaten we van kastanjes en satéprikkers spinnenwebben te maken die we dan voor het raam hangen. Enig toch voor deze herfstperiode? Sommige bewoners vinden het leuk om te helpen met aardappels schillen terwijl een ander zegt dat hij dat zijn hele leven al heeft gedaan. Je ziet, noem het maar op of we doen het met onze bewoners. Daarnaast doe ik ook de bestellingen, wij houden de voorraden bij en wij springen bij als je merkt dat er ergens handjes nodig zijn. Dat vind ik ook zo bijzonder hier; het elkaar helpen onderling. Wij zijn echt een vaste, hechte groep collega’s samen. Inspringen voor elkaar gaat heel natuurlijk.”
Vertroetelen
“Het mooie vind ik dat het allemaal andere karakters zijn die je op een andere manier benadert. En dan zijn er mensen die echt veel zorg en aandacht nodig hebben omdat ze zelf niet zoveel meer kunnen. Dat zorgen zit wel in mijn bloed, hoor. Ik kom uit een gezin met een broer met een geestelijke achterstand, mijn moeder stierf op haar 59ste en haar heb ik veel verzorgd en mijn oudste zoon heeft sinds zijn geboorte een geestelijke beperking. Hij is 37 jaar en komt ieder weekend thuis, zodat ik die lieverd lekker kan vertroetelen. We krijgen ontzettend veel liefde van hem. Zodoende ben ik in de weekenden minder gemakkelijk inzetbaar hier in het Gastenhuis, maar daar houden ze goed rekening mee.”
Veelzijdig
“Kortom, het bevalt mij heel erg goed om als oproepkracht te kunnen werken. Op zich werk ik best veel, ik denk zo’n twintig uur in de week. Dat vind ik heerlijk zo. Ik wissel mijn zorgtaken voor de bewoners af met facilitaire taken zoals het schoonmaken van de algemene ruimtes en de appartementen, mijn baan is zeker erg veelzijdig. Maar het mooiste blijft toch het werken met de bewoners, daar ligt echt mijn hart. Ik hoop dan ook dat ik het nog flink wat jaren kan en mag blijven doen voor het Gastenhuis!”