‘De gastvrijheid maakt Het Gastenhuis zo mooi’
.
Vertel eens over je achtergrond en hoe je bij Het Gastenhuis terecht bent gekomen
“Ik studeerde HBO Rechten, deed zelfs de PABO en werkte als juridisch medewerker. Ik was zoekende en besloot op mijn 30ste het roer om te gooien, mijn hart te volgen en een carrière switch te maken en wel richting de zorg. Na aanmoedigingen van mijn man ging ik leren en werken om praktijkervaring op te doen. Ik merkte dat mijn interesse lag bij het werken met mensen met dementie en dan vooral het ziektebeeld en het gedrag. Daar wilde ik als zorgprofessional mijn steentje aan bijdragen.”
Hoe kwam het contact met Het Gastenhuis tot stand?
“Bij mijn vorige baan kon ik intern niet doorgroeien, dus ben ik vacatures in de gaten gaan houden. Een oud-collega kwam met de vacature van mijn huidige functie, hier in Roermond. Ik besloot Liesbeth te bellen en gaf aan dat ik graag koffie wilde komen drinken, haar wilde leren kennen en wilde zien wat Het Gastenhuis is. Dit was in november 2024. Vanaf dat moment ging het heel erg snel.”
Hoe omschrijf jij jezelf als zorgprofessional?
“Ik ben iemand die erg van het proberen is; ik zie oplossingen en nieuwe dingen en wil dat direct in de praktijk brengen. Bij mijn vorige baan stond ik naast de zorgondernemers en ik werd betrokken bij besluitvorming. Daar ontdekte ik dat ik personele activiteiten heel leuk vond en dat het team me vaak benaderde met vragen. Het stukje ondernemerschap groeide en bloeide.”
Hoe reageerde je toen je hoorde dat je aangenomen was als locatiemanager?
“Ik kan wel zeggen dat ik een gat in de lucht sprong. Ik hoorde het tijdens een judotraining van mijn zoon. Ik weet nog dat ik hardop riep: ‘Ik heb een nieuwe baan, ik word locatiemanager!’. Zo blij was ik. Weet je wat het is, in deze functie komen heel veel puzzelstukjes samen. Mijn juridische achtergrond komt van pas bij contracten uitzoeken, het stukje ondernemen en HR met de collega’s. Ook de afwisseling tussen de helikopterview houden om het Gastenhuis te laten draaien en gewoon bij de mensen staan, dat is heerlijk. En ja natuurlijk, ik ben nieuw ingestapt in een team dat al geformeerd is en waar de locatiemanagers elkaar al zo'n 20 jaar kennen, dat is best uitdagend.”
Hoe geef je de betrokkenheid op de werkvloer vorm?
“Door de bewoners en het personeel goed te leren kennen. In mijn optiek bereik je het meeste door mee te werken met het team. Ik draaide dan ook meteen diensten mee en werkte met de gastvrouwen in de keuken, ik smeerde boterhammen en maakte de lunch klaar. Ik doe dat dagelijks nog steeds. Ik zit niet alleen maar in ons kantoor. Ik lunch samen met de bewoners en maak graag een praatje met ze. En als er krapte is in de diensten, dan help ik in de ochtend mee met opstarten. Toen ik terugkwam van een vakantie zeiden sommige bewoners: "Marion, daar ben je weer!" Toen voelde ik me helemaal één van hen.”
Wat maakt Het Gastenhuis volgens jou zo bijzonder?
“De gastvrijheid maakt Het Gastenhuis zo mooi. Iedereen is welkom. De bewoners liggen bijvoorbeeld in hun eigen bed, op hun eigen matras. Hoe fijn is dat? Zo laat je ze het meer als thuis voelen. Waarom zou het niet kunnen als iemand zich nog zelf kan wassen en lekker doorslaapt? Er zijn momenteel geen bewoners die op bed verzorgd moeten worden. Net zoals je na een vakantie blij bent weer in je eigen bed te kunnen slapen, is dat ook voor ouderen met dementie erg belangrijk. Op hun eigen kamer kunnen bewoners doen en laten wat ze willen, ook met hun eigen inboedel, gordijnen en schilderijen. Elke kamer is een andere wereld, heeft een andere sfeer en belevenis.”
Hoe ervaar je de interactie met de bewoners?
“Men denkt soms dat je met mensen met dementie geen gesprekken meer kunt voeren, maar dat is een misvatting. Ze gaan weliswaar cognitief achteruit, maar dat betekent niet dat ze niet meer kunnen genieten en lachen. Hier lachen we de hele dag door. Laatst vertelde ik een mop van een kalender op het toilet en de bewoners lachten zo hard. Ook kleine dingen, zoals wandelen met de hond, gebeuren dagelijks en dragen bij aan het mentaal welbevinden, waardoor bewoners langer vitaal blijven.”
Liesbeth, jij bent één van de twee oprichters. Hoe ervoer jij de overgang?
“Anne Marie vertelde me vorig jaar mei dat ze zou stoppen, ik wist het dus al lang van tevoren en kon zodoende aan het idee wennen. We zijn al 20 jaar bevriend en wij hoefden elkaar niks te zeggen; een blik of een trap onder de tafel was genoeg. We zagen allebei het werk dat gedaan moest worden. Het voelde als één gedachte, mede doordat we elkaars kwaliteiten en valkuilen wisten en aan de basis staan van dit huis." Over de zoektocht vertelt Liesbeth: “Ik ben 61 en ik vind het goed dat er een jonger iemand van 37 naast me staat. Ik heb gekozen voor iemand die mij goed aanvult, net zoals Anne Marie dat deed. Ik zocht een energieke aanpakker, eentje met pit en die vond ik in Marion. We zijn complementair aan elkaar; ik heb de senioriteit en een rugzak vol ervaring en Marions komst is als een frisse wind die nieuwe ideeën en inzichten meebrengt.”
