‘De Gastenhuis-medewerkers zie ik als mijn bonusfamilie’

Toen de moeder van Viola Vergouwe door dementie niet meer zelfstandig kon wonen, was dit niet alleen intens verdrietig, maar vooral ook enorm puzzelen. Viola woont namelijk in Zweden, haar broer in Noorwegen, en hun moeder in Zwijndrecht. Inmiddels is Gastenhuis Dordrecht moeders nieuwe thuis en kan Viola haar geluk – hoe vreemd dat in deze situatie ook klinkt – niet op. “Het is moeilijk te verwoorden welke last er van mijn schouders is gevallen nu ik weet én zie hoe gelukkig ze daar is.”

We zijn in Dordrecht, in het appartement van mevrouw Vergouwe. Zij en haar dochter in Zweden brengen een videoverbinding tot stand. Zodra dochter Viola op het scherm van de laptop verschijnt, komt er spontaan een brede lach op haar moeders gezicht. ‘Hoi mam, wat fijn om jou weer te zien en te spreken.’ De glimlach wordt almaar groter. ‘Ik word gefotografeerd, gelukkig zit mijn haar vandaag goed!’. Het is duidelijk dat er een hechte band is tussen moeder en dochter. “Ik probeer zo vaak mogelijk naar Nederland te komen voor bezoekjes aan mijn moeder in Het Gastenhuis. Ik ben zó blij dat ik ooit de tip kreeg om de website te bekijken. De video van een bewoonster en haar dochter die vertelden hoe het was om in het Gastenhuis te wonen, heb ik wel duizend keer bekeken. Toen wist ik: dit is het!”, vertelt Viola. “Mijn vader overleed in april 2020 en toen pas kwam naar voren dat hij haar dementie verborgen had gehouden en haar thuis liefdevol verzorgde. Ze ging echt snel achteruit en thuiszorg bood maar even soelaas. Het ging gewoonweg niet meer. Maar ja, hoe gingen we dit nu een vervolg geven?”

Vriendinnen

“Om een ellenlang verhaal kort te maken,” stelt Viola. “Mijn moeder vond het allemaal niet nodig. Er was immers niets met haar aan de hand. Mijn broer en ik hebben huilend in de woonkamer gezeten en zeiden: ‘Mam, je hebt hulp nodig!’ Ze werd alleen maar bozer, maar toch, er móest iets gebeuren. In juni 2020 had ik een intakegesprek met Trudie van Gastenhuis Dordrecht en uiteindelijk kon ze er terecht. Een tia gooide nog bijna roet in het eten, maar gelukkig herstelde ze goed en snel. Mijn moeder vond haar appartement direct geweldig en mooi. We hebben het ingericht met nieuwe meubels, het is er lekker fris en gezellig. Het is echt haar thuis. Wat ik gelijk al zo fijn vond is dat het Gastenhuis de bewoners hun eigenwaarde laten behouden. Zo weet ik nog dat er zaken werden gevraagd als: ‘Hoe laat wilt u wakker worden gemaakt, wenst u hulp bij het aankleden en bent u een vroege of een late ontbijter?’ Eerlijk gezegd dacht ik dat mijn moeder heel veel op haar appartement zou zitten, maar het tegendeel blijkt waar. Ze is weer de oude, is sociaal en gastvrij. Wat het Gastenhuis mij ook heeft geleerd is ‘de kunst van het verleiden’. Oftewel, ga maar met ze mee in hun verhaal en ga er vooral niet tegenin. Dat werkt echt fantastisch bij mijn moeder. Voordat ze hier kwam wonen woog ze 49 kilo, zat ze in een luie stoel, keek tv, rookte, dronk cola en at niet. Er gebeurde werkelijk niets meer. Nu doet ze overal aan mee, bakt samen taarten, maakt samen de lunch klaar en ze doet het met zichtbaar plezier. Bovendien is ze 12 kilo aangekomen en weer op gewicht. Wat ik extra fijn vind is dat ze vriendinnen heeft gemaakt en dat ze dol is op Wies, haar buurvrouw. Wies’ dochters weten dat ik in Zweden woon en ze helpen mij heel lief met van alles en nog wat. Als ik bijvoorbeeld een bloemetje wil laten bezorgen, dan nemen die dochters een bosje voor haar mee. Ze sturen mij vervolgens een Tikkie en klaar. Hoe bijzonder is dat? Af en toe sturen ze ook een foto door als mijn moeder bij Wies is geweest. Gek hè, maar zoiets simpels als zo’n onverwacht plaatje op de app is voor mij enorm waardevol.”

Bonusfamilie

Viola vervolgt: “Het Gastenhuis is een lot uit de loterij. Mijn moeder had niet beter terecht kunnen komen en dat koppel ik ook geregeld aan ze terug. Sterker, ik heb er een bonusfamilie bij. Heus, zo zie ik dat. Zo is mijn moeder helemaal gek van Joëlle, die nog maar net in de twintig is. Zij voelt als een zus voor mij. Mijn moeder kreeg vorig jaar corona en Joëlle had het net gehad, ze zei: ‘Als het nodig is dan ga ik gewoon bij jouw moeder op de kamer slapen’. Hoe lief is dat? Sowieso is de goede zorg van het Gastenhuis een enorme ontlasting. Nu ze daar woont kan ik alles met een gerust hart loslaten. Ik krijg goede rapportages doorgestuurd, die zijn voor mij belangrijk om alles op afstand te kunnen blijven volgen. En dan de vrijwilligers, die zijn ook zo fantastisch allemaal. Alle medewerkers doen er alles aan om het de bewoners en de familie naar de zin te maken. Echt, beter dan dit kan niet. Daar komt bij dat ze mijn moeders bed vaker verschonen dan dat ik zelf mijn bedden verschoon, haha. Al met al kan ik niet anders concluderen dan dat het een hele goede organisatie is, ik kan alleen maar positief zijn en spreken over Het Gastenhuis. Mijn moeder weet gelukkig nog steeds wie ik ben, dat merk ik gelijk tijdens zo’n videocall. En komt de verbinding niet ineens tot stand, dan is iedereen bereid om te helpen. Ze weten zó goed hoe het werkt daar. Kijk, dementie is al lastig voor een kind en helemaal als je niet bepaald om de hoek woont. En ja, als je op afstand woont kun je niet zomaar even langskomen, dat heb ik Ronald van Gastenhuis Dordrecht ook voorgelegd. Van de keren dat ik er ben geniet ik volop. Ronald verwoordde het heel mooi: ‘Wanneer jij er bent en haar een leuk moment, een gezellige middag bezorgt, dan is dát voor haar de toegevoegde waarde. Dat ze het zich daarna niet meer herinnert, dat is wat anders. Maar dat moment samen, die middag, is al een gewonnen zaak en zo kun je er maar het beste naar kijken en mee omgaan’.”