‘De bewoners zaten al snel in ons hart’

Sjannie van de Pas (55) en Yvette Pullen (37) zijn de nieuwe locatiemanagers van Het Gastenhuis Vlijmen. De twee zorgprofessionals hebben allebei hun sporen wel verdiend en kunnen zich volledig vinden in de visie en het concept van Het Gastenhuis. “Ik vind het heerlijk om mee te gaan in de beleving van een bewoner, dan zien we samen dingen die er niet zijn”.

Goedemorgen, met wie zitten we aan tafel vandaag?

Sjannie: “Sinds mijn 16^de werk ik in de zorg, tot voor ik hier kwam werken heb ik altijd binnen de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking gewerkt. Eerst als Z- verpleegkundige en daarna 17 jaar als leidinggevende. Graag wil ik iets toevoegen, het verschil maken voor iemand, daar ligt voor mij de uitdaging. Daar komt bij, dat in mijn ogen de houdbaarheid van de traditionele zorg, in mijn ogen ver overschreden is. In de maatschappij moeten we met elkaar werken naar andere zorgconcepten. Verbindingen tot stand brengen, win-win creëren waardoor ‘traditionele zorg’ ook een plaats krijgt in onze maatschappij. Een folder van Het Gastenhuis, waarin stond dat ze op zoek waren naar zorgpioniers, triggerde mij dan ook sterk. Al snel vond er een verkennend gesprek plaats en kon ik een beslissing maken met mijn hart. Hier wil ik graag een bijdrage aan gaan leveren, dacht ik. Op 1 juni ben ik hier in Vlijmen gestart en kort daarop hebben Yvette en ik elkaar ontmoet.”

Yvette: “Ook ik heb altijd binnen de zorg gewerkt, eerst drie jaar in het ziekenhuis als verpleegkundige en daarna 17 jaar binnen de ouderenzorg. Leidinggeven heb ik gecombineerd met de werkvloer zodat ik contact bleef houden met de bewoners. Ik heb veel gewerkt met mensen met dementie. Ik kende Het Gastenhuis zeker al, ik woon hier om de hoek en de vacature bleef maar voorbijkomen. Het concept sluit ook perfect aan op mijn visie op de zorg. Binnen een week na mijn sollicitatie had ik al een gesprek en was er een mooie klik. Ik ben per 1 september begonnen en Sjannie en ik zijn vanaf dat moment samen aan de slag hier.”

Wat vinden jullie vooral belangrijk om mee te nemen naar hier?

Sjannie: “Bovenaan staat natuurlijk dat de bewoners nog een fijn en mooi leven kunnen hebben hier, ondanks hun dementie. Maar ook dat wij onze medewerkers kunnen boeien en binden waardoor je het met elkaar kunt doen. Vrij recent hebben wij samen zes nieuwe collega’s aangenomen en uit de gesprekken blijkt dat men heel bewust voor Het Gastenhuis kiest. Het concept is aantrekkelijk voor zorgmede-werkers om een bijdrage aan te mogen leveren. Wij zijn hier bezig met de dingen die er echt toe doen voor de bewoners. We hopen door wat wij toevoegen, de bewoners mogen ervaren wie ze daadwerkelijk zijn; bijvoorbeeld door een gesprekje, een leuke activiteit of door nog bezig te kunnen zijn met een hobby.”

Yvette: “Vaak is het zo dat er wordt gesproken over de bewoner die dementie heeft en bij wie de ziekte op de voorgrond staat. Bij ons staat de ziekte niet op de voorgrond, maar de mens zelf. En de dementie, ja dat is iets wat ze bij zich dragen en wat hun leven lastig maakt. Desondanks willen wij dat mensen zelf de regie in handen hebben, dat zij ertoe doen en mee kunnen doen in het dagelijks leven. Zodat de bewoners onderdeel zijn van de maatschappij. Dat is de ideologie die we beiden dragen.”

Zo te horen denken jullie er precies hetzelfde over, klopt dat?

Sjannie: “Soms is het een beetje ‘eng’ te noemen. Onze visies kun je zo over elkaar heen leggen.” Yvette: “Wij willen allebei heel erg graag dat onze bewoners een fijn leven hebben, dat onze collega’s het leuk en goed hebben en dagelijks met plezier aan de slag gaan. Wij vullen elkaar bizar goed aan.”

Wat maakt jullie werk zo dankbaar?

Sjannie: “Het is natuurlijk een afgrijselijke ziekte, maar voor ons is het heel bijzonder dat wij daadwerkelijk aan mogen sluiten op de levenservaring die iemand heeft en meebrengt. Ik merkte al snel dat de bewoners meteen in mijn, in ons, hart zaten. We willen iets voor hen en voor de familie betekenen. En dat is ook een stukje ontzorgen, waardoor iedereen weer enigszins in zijn eigen rol kan komen, een partner weer als partner en een kind weer als kind, bijvoorbeeld.”

Yvette: “Sluit ik me helemaal bij aan. Mensen met dementie hebben vaak veel levenservaring. Ik geniet daar heel erg van. Ik word blij als ze vertellen over hun leven, hoe mooi is het, dat ik daar onderdeel van uit mag maken. Geluk zit ‘m vaak in kleine dingen. Wij hebben een bewoonster die in een rolstoel zit en als haar man op bezoek komt dan tillen we haar met de lift naast hem op de bank en vervolgens zitten ze de hele middag naast elkaar televisie te kijken. Ja, ik smelt daarvan. Het lijkt zoiets simpels, maar voor hen zoveel is het van grote meerwaarde. Dat wij dit soort momenten kunnen bieden in de levens van onze bewoners, dat doet mij heel veel. Ik vind het heerlijk om mee te gaan in de beleving van een bewoner, dan zien we samen dingen die er niet zijn. Of dan heb ik net zoveel moeite met het smeren van een boterham als een bewoner bijvoorbeeld. Lekker samen stralend falen. Als wij kunnen toevoegen aan het leven van onze bewoners dat ze weer heel even kunnen voelen wie ze daadwerkelijk zijn, dan hebben we de essentie van ons werk te pakken.”