Vijf kinderen heeft mevrouw Van der Meer, waarvan er vier net als zijzelf in Dordrecht wonen. Maar Karin neemt het grootste deel van de zorg op zich. Als strafrechtelijk gespecialiseerd advocaat tikt haar werkweek regelmatig de 60 uur aan, dus het is niet dat ze er zoveel tijd voor heeft. ‘Ik heb geen sociaal leven. Maar het is een heel bewuste keuze. Ik wil heel graag dat het leven voor mijn moeder menswaardig is. Het vergt veel, maar het geeft ook veel voldoening.’ Elke dag heeft ze twee tot drie keer telefonisch contact met haar moeder. Door de week gaat ze een keer langs en in het weekend is ze er meestal wel twee dagdelen. ‘En dan gaan we ook echt op stap’, zegt Karin. ‘Niet binnen zitten en koffie drinken.’

In haar zoektocht naar een woonplek die bij haar moeder past, kwam ze het Gastenhuis op het spoor. Maart 2015 was het toen. Onze mensgerichte visie sprak haar aan. En het feit dat het Gastenhuis in het centrum van Dordrecht ligt. ‘Mijn moeder is in het centrum geboren en heeft hier de oorlogsjaren meegemaakt. Het is voor haar heel bijzonder om straks de grote kerkklokken weer te horen. Ze wil heel graag terug naar het centrum.’ Wat voor Karin ook heel belangrijk was in haar keuze, is het gevoel van vrijheid dat het Gastenhuis haar geeft. ‘Dat ze zo naar buiten kan. De tuin in of de stad in. Dat is voor mijzelf ook heel belangrijk. We bezochten eerder een zorginstelling, waar zij hoog op een verdieping ‘opgesloten’ zou zijn, met kleine gemeenschappelijke leefruimten en geen terras. Bij elk bezoekje zou ik dan bezig zijn haar daar voor even weg te halen. Dat is een gevoel dat ik niet wil hebben.’

‘Het blijft moeilijk om alles te accepteren. Maar mijn moeder’s keuze voor het Gastenhuis is haar eigen keuze.’

‘Dat mijn moeder afscheid moet nemen van haar eigen huis is een ware worsteling met ups-and-downs. Het blijft ontzettend moeilijk om de diagnose en haar gevolgen te accepteren en er over te spreken. Maar haar keuze voor het Gastenhuis is haar eigen keuze.’ Karin verzinkt even in gedachten en kijkt me dan weer aan: ‘Ze heeft veel angst om niet meer voor vol te worden aangezien. Maar op het uiterste van haar krachten en optimisme slaat ze zich er doorheen, vaak met humor. En soms maakt ze me deelgenoot van hoe ze alles daadwerkelijk ervaart. Zo zei ze laatst tegen me: “Het is of ik in een groot bos sta maar niet meer de weg eruit kan vinden.” Dat raakt me dan zo.’

‘Je moet niet naar de aankomende verhuizing vragen, want het vooruitzicht op veel verandering geeft stress. Maar ze weet dat ze naar het Gastenhuis toe gaat’, vervolgt Karin. ‘We hebben samen de plattegrond doorgenomen en een kamer uitgekozen. Op de eerste verdieping, met zicht op het water waar ze zo veel van houdt.’ Karin praat met ontzettend veel liefde over haar moeder. ‘Ze heeft 24 jaar geroeid, vijf dagen in de week. Wel drie uur per dag. Ze maakte dagtochten van wel 50 kilometer en lag toen ze 75 jaar was in een tentje op een matrasje bij de Friese Meren. Ontzettend sterk was ze. En is ze nog steeds. Nu roeit ze nog twee middagen in de week, met vrienden van haar. Ik vind het zo mooi om te zien hoe de roeivereniging met haar ziekte omgaat. En het is zo fijn dat ze dat in het Gastenhuis straks nog steeds kan blijven doen.’

Er is veel hulp nodig geweest om haar de periode tot 1 december te kunnen laten overbruggen. Zo heeft ze een buddy en sinds eind mei ook een au pair in huis.

Toen de oplevering van het Gastenhuis werd uitgesteld, werd het wel moeilijk. Er is veel hulp nodig geweest om haar de periode tot 1 december te kunnen laten overbruggen. Zo heeft ze een buddy en sinds eind mei ook een au pair in huis. ‘Ze heeft zich opengesteld voor een au pair omdat ze zag dat het te zwaar begon te worden voor mij en ze absoluut wilde wachten op het Gastenhuis. Dat vind ik heel knap van haar. Wellicht heeft het geholpen dat ze ooit zelf au pair is geweest. Mijn moeder is toen ze trouwde gestopt met werken, maar op haar 55e weer naar school gegaan. Op haar 58e was ze klaar en ging ze als au pair naar Parijs om het door haar geleerde Frans in de praktijk te brengen. Door nu een au pair in huis toe te laten, kan ze iemand anders helpen net zoals zij toen geholpen is. Dat voelt toch anders dan iemand enkel en alleen in huis halen om voor jou te zorgen. Dat maakt het makkelijker en beter te accepteren.’

De hele familie ziet erg uit naar het moment dat hun moeder daadwerkelijk in het Gastenhuis zal wonen. ‘Mijn moeder geniet heel erg van muziek. We luisteren er vaak samen naar en dan dans ik ook met haar’, zegt Karin. Mevrouw Van der Meer houdt ook heel erg van musicals, van klassiekers met Fred Astaire en van cabaret. ‘Vroeger, na de oorlog en voor haar trouwen, heeft ze fanatiek toneel gespeeld. Ze houdt nog steeds van voorstellingen. Ze gaat ook dolgraag de stad in als er wat te doen is. Naar een evenement. In het Gastenhuis is voor dat soort dingen nog steeds plaats. En we kunnen er zelf net zoveel in blijven deelnemen als we willen. Dat is een ontzettend fijn vooruitzicht.