Erica de Lang werkt al vanaf de start in Het Gastenhuis Dordrecht. Eerst als medewerker zorg, inmiddels als coördinerend verzorgende IG. ‘Wat ik hier zo mooi vind, is de verbondenheid met elkaar.’
‘Mijn collega’s en bewoners voelen eigenlijk net als familie. Dat komt door de kleinschaligheid. En dan bedoel ik échte kleinschaligheid.’ Erica doelt op de afwezigheid van lagen in de organisatie. ‘We werken hier heel ongedwongen met elkaar samen. Alleen het zorgechtpaar staat officieel boven me en ook zij werken gewoon met ons mee. Dat maakt het voor mij heel prettig werken. Het team is klein en stabiel. Gezichten wisselen niet vaak. Daardoor raak je snel en goed op elkaar ingespeeld en herkennen de bewoners je.’
‘Dat is toch geweldig? Dat ze je op straat herkennen.’
Erica is dol op de binnenstad van Dordrecht. Ze is er vaak te vinden en dan wil ze nog wel eens een bewoner tegen het lijf lopen. ‘Hoi! zeggen ze dan. Dat is toch helemaal geweldig? Dat ze je ondanks hun dementie op straat gewoon herkennen en je met een stralend gezicht begroeten. Dat zegt veel over de band die we hier met elkaar hebben en dat maakt mijn werk zo mooi. Niet zelden krijg je hier spontaan een glimlach of een zoen.’
Als coördinerend verzorgende werkt ze mee in de dagelijkse zorg voor bewoners, maar ze heeft wel wat extra verantwoordelijkheden. ‘Ik houd een beetje een oogje in het zeil en bewaak de structuur van de dag. Verder ben ik aanspreekpunt voor de huisarts, fysio en ergotherapeut en heb ik wat meer contact met de familie.’ Ook is ze verantwoordelijk voor het begeleiden van de leerlingen. ‘Die komen hier helemaal blanco binnen en dan mag ik ze begeleiden tot aan het diplomeren. Dat is echt een heel mooi stukje van mijn vak.’
‘We administreren hier niet meer dan nodig.’
‘In Het Gastenhuis proberen we de thuissituatie van onze bewoners zoveel mogelijk na te bootsen. Hoe leefden ze? Hoe laat stonden ze op en hoe laat gingen ze naar bed? Wat deden ze graag? Wat aten ze graag? Noem maar op. Het zijn vaak hele kleine dingen, maar je merkt dat het prima lukt om daar op in te spelen. Dat komt omdat we veel achtergrondinformatie over iemands leven krijgen, en er goed en open contact met de familie is. We hebben simpelweg voldoende tijd om bij de mensen te zijn.’
Dat laatste lukt lang niet overal, weet Erica uit ervaring. ‘In andere huizen was ik veel tijd kwijt aan rapportages. Dat liep soms wel op tot een halve dag! Hier administreren we heel beperkt. Puur wat er echt nodig is. De familie kan ook in het systeem en meelezen. Dat is heel fijn voor de betrokkenheid.’ Dat vergt overigens wel van de medewerkers dat ze nadenken over hoe ze iets formuleren. ‘Het moet begrijpelijk zijn en mag vooral ook niet verkeerd kunnen overkomen. Dat is wel even wennen in het begin.’
Erica benadrukt dat het rapportagesysteem persoonlijk contact nooit kan vervangen. ‘Bij belangrijke dingen bellen we de familie altijd. Als er bijvoorbeeld medicatie is aangepast, de huisarts op visite is geweest, of als er ergens toestemming voor nodig is. En natuurlijk praten we met elkaar bij als ze op bezoek komen. Wat ons betreft kunnen ze niet vaak genoeg langskomen. Feitelijk horen zij ook een beetje bij onze familie.’
