‘Als mijn vader kan zijn wie hij is en de kwaliteit van zijn leven verbetert, is de verhuizing naar het Gastenhuis een goede stap’, zo verwacht zijn dochter Tika. Vader Luut verhuist binnenkort naar het nieuw te openen Gastenhuis in Roden, een plek die hij zelf heeft uitgezocht. Tika laat vanuit het verre Brabant graag de dagelijkse zorg over aan de medewerkers. ‘Dat geeft mij rust, maar vooral hem ook. Dat heeft hij nu echt nodig.’
Naast de aandacht voor haar gezin met twee kinderen, heeft ze geregeld contact met haar vader. ‘We bellen elkaar vaak, maar de laatste tijd is het vooral via de mail. Dat vindt mijn vader prettiger. Bellen geeft te veel onrust. En we proberen zo veel als mogelijk op bezoek te gaan, maar de afstand vanaf Tilburg waar wij wonen is niet zo gemakkelijk te overbruggen.’
Samen met twee zusters van haar vader, probeert ze zoveel mogelijk zijn leven in goede banen te leiden. ‘Gelukkig is er de ondersteuning van een individueel begeleider, die veel dingen in huis doet en praktische zaken regelt. Daarmee onderhoud ik dagelijks contact en dat werkt uitstekend.’
‘Als je alles bij elkaar optelt, dan ga je je zorgen maken.’
Toch is er elke dag de angst dat het misgaat, dat hij valt met de fiets of iets dergelijks. ‘Die ongerustheid neem je niet weg’, zegt Tika. ‘De laatste tijd merk ik dat hij zich steeds vaker eenzaam voelt en dat knaagt ook aan mij, als dochter. Daarom is het ook zo fijn dat hij straks naar het Gastenhuis kan.’
‘Mijn vader is best een eigengereide man. Hij weet heel goed wat hij wil of wat niet. Dat is wel eens lastig, want je wilt eigenlijk veel voor hem regelen, om hem te ontlasten. Ik moet leren om veel meer los te laten, hoe lastig dat ook is als je getuige bent van het proces van dementie. Zo is mijn vader de laatste tijd veel emotioneler en soms ook heftiger. Hem iets verbieden, bijvoorbeeld, werkt niet goed.’
‘Als we bij hem op bezoek gingen, deed hij zich altijd beter voor. Dan leek het wel goed te gaan.’
Luut was al jaren terug op de hoogte van het feit dat hij vasculaire dementie had. Het proces is onvoorspelbaar. Toch had hij drie jaar geleden de keuze al gemaakt om, zodra het Gastenhuis gebouwd zou worden, te gaan verhuizen. Dat was toen een bewuste keus. Tika: ‘Hij heeft zijn eigen appartement uitgezocht, een redelijk grote kamer op de bovenverdieping. Die eigen kamer heeft hij ook echt nodig, om zich terug te kunnen trekken en zijn eigen gang te kunnen gaan te midden van zijn vele boeken. Ik heb het gevoel dat er genoeg zorg en aandacht is en er op die manier echt op hem gelet gaat worden. Dat is nu thuis niet altijd het geval.’
‘Respect en eigen regie houden zijn de uitgangspunten van het Gastenhuis. Mijn vader vindt dit heel erg belangrijk.’
Gevraagd naar een aantal kernwaarden, die voor haar vader belangrijk zijn: zich gehoord voelen en zelfbeschikking. Die sluiten naadloos aan bij de visie en de missie van het Gastenhuis, volgens Tika. ‘Die onderschrijven wij van harte. Dat was mede de reden dat we, gezamenlijk, gekozen hebben voor deze nieuwe woonvorm. En mijn vader was daar bepalend in.’
Tika voelt het als een opluchting dat haar vader straks in goede handen is. Dat daar mensen zitten waar hij dagelijks contact mee kan hebben en dat hij zijn eigen dingen kan doen.
‘Ik zal hem uiteraard geregeld blijven bezoeken, maar de ongerustheid neemt vast af. Hoe dan ook, de liefde voor hem blijft bestaan, hoe hij misschien ook zal veranderen.’
