cxj21t7dkpy2ivvh8ya9gsngt192n5 (function(e,t,o,n,p,r,i){e.visitorGlobalObjectAlias=n;e[e.visitorGlobalObjectAlias]=e[e.visitorGlobalObjectAlias]||function(){(e[e.visitorGlobalObjectAlias].q=e[e.visitorGlobalObjectAlias].q||[]).push(arguments)};e[e.visitorGlobalObjectAlias].l=(new Date).getTime();r=t.createElement("script");r.src=o;r.async=true;i=t.getElementsByTagName("script")[0];i.parentNode.insertBefore(r,i)})(window,document,"https://diffuser-cdn.app-us1.com/diffuser/diffuser.js","vgo"); vgo('setAccount', '1002306048'); vgo('setTrackByDefault', true); vgo('process');

‘Ik voel me hier meer betrokken bij alles.’

‘Ik voel me hier meer betrokken bij alles.’

Mevrouw Udo woont in Het Gastenhuis Dordrecht. Op de eerste verdieping. Samen met haar dochter Els zit ze al op me te wachten. Achter haar torenen de sfeervolle ramen hoog boven haar uit. Elke vensterbank gesierd door orchideeën. Ze begroet me allerhartelijkst. Haar ogen stralen.

In september wordt ze 90 jaar. ‘Een oude tante he!’, zegt ze lachend. Op haar appartement is ze zichtbaar trots. Het is niet haar eerste verhuizing. Geboren en getogen in Dordrecht verhuisde ze daarna naar Breda, Utrecht, Rhoon, Bilthoven en Voorburg. ‘Ik ben wel steeds kleiner gegaan’, grapt ze, ‘in Utrecht had ik zeven kamers. Ik heb veel moeten opruimen’. Met haar laatste verhuizing hoefde er gelukkig nauwelijks meer opgeruimd te worden. Alles kon mee naar het Gastenhuis. De grote houten kast, haar zelf geborduurde stoel, de eethoek… En het staat zeker niet te vol. ‘Alles staat er toch royaal in zo?’ zegt ze terwijl ze goedkeurend haar appartement rondkijkt.

Terugkeren naar Dordrecht voelt voor mevrouw Udo als thuiskomen. Tot haar 21e woonde ze op de Steegoversloot, om de hoek.

Terugkeren naar Dordrecht voelt voor mevrouw Udo als thuiskomen. Tot haar 21e woonde ze op de Steegoversloot, om de hoek. Het zusje van de dame die verderop in de gang woont, blijkt bij haar in de klas te hebben gezeten op de lagere school. Hun gezin kan ze zich nog goed herinneren. Ook voor haar enige broer, die in Canada woont, is het fijn dat hij zich een voorstelling kan maken van haar nieuwe thuis als hij zijn zus aan de telefoon heeft. Hij kwam vroeger best vaak naar Nederland, maar nu Alzheimer heeft toegeslagen en hij de respectabele leeftijd van 92 heeft bereikt, zit dat er helaas niet meer in. Nu bellen ze regelmatig. ‘Ik was akela’, zegt ze trots, over haar jonge jaren in Dordrecht. Ze had de welpen onder haar hoede. Jongetjes van 7 tot 11 jaar. ‘Dat was echt mijn allergrootste hobby.’ Na haar trouwen bleef ze nog lang als bestuurslid actief. Later, na het opvoeden van haar vier kinderen en haar baan bij de Rabobank, nam ze als vrijwilligster ‘de oudjes’ onder haar hoede, zoals ze hen zelf noemt. In Bilthoven en Rhoon hielp ze in verzorgingshuizen. Pas toen ze vijf jaar geleden naar Voorburg verhuisde, is ze daarmee gestopt. En nu is ze zelf “een van hen” geworden. ‘Het is mooi om te zien’, zegt Els, ‘dat ze hier haar hulpvaardige zelf weer kwijt kan. Als iemand even de weg kwijt is, dan haakt ze in en vraagt ze of ze kan helpen.’

‘Ik had nooit verwacht dat mijn moeder nog nieuwe vriendschappen zou kunnen sluiten.’

Het was even wennen in het begin, maar inmiddels is ze dolgelukkig in het Gastenhuis. Ze steekt haar lof niet onder stoelen of banken. Voor haar appartement, voor de verzorging en voor haar medebewoners. ‘Ik voel me hier meer betrokken bij alles’, antwoordt ze als ik haar vraag of ze hier gelukkiger is dan in Voorburg. Ook heeft ze nieuwe vriendinnen gemaakt. Af en toe gaan ze lekker bij elkaar op de kamer zitten. ‘Zo bijzonder dat je op deze leeftijd nog nieuwe vriendschappen kunt sluiten’, zegt Els, ‘dat had ik nooit verwacht’. Mevrouw Udo doet de dingen in Het Gastenhuis niet anders dan thuis in Voorburg. Rond een uur of 7.30u staat ze op, waarna ze naar beneden gaat voor haar bordje pap, een kopje thee en een beschuitje. Dan gaat ze weer terug naar haar kamer. ‘Even m’n bed rechttrekken, de plantjes verzorgen. Even aanrommelen.’ Om een uur of tien zoekt ze de gezelligheid op in de huiskamer, waar ze een kop koffie gaat drinken. En er is altijd wel iemand van het team die vraagt of ze zin heeft in een blokje om. Met een van de dames die altijd in Dordrecht gewoond heeft en de weg er nog goed kent, gaat ze ook wel eens alleen. ‘Ik ben geen mens dat ’s avonds om 21.00u naar bed gaat’, lacht ze. Dus pakt ze ’s middags even haar rust. En ’s avonds op haar kamer blijft ze net zo lang op als ze zelf wil en gaat ze zelfstandig naar bed. ‘Ik vind het niet nodig dat iemand langs komt. Behalve als ik me niet lekker voel.’

‘In Voorburg ging ik elke dag bij mijn moeder langs. Om te kijken of ze wel goed at, om boodschappen te doen. Nu ga ik weer bij haar op visite.’

Voor Els is het een hele zorg minder, nu haar moeder in het Gastenhuis woont. ‘Het is zo heerlijk dat ze hier in goede handen is. In Voorburg viel ze steeds meer af. Hier komen de kilootjes er weer aan’. Over de communicatie met het team is ze erg te spreken. ‘Met alle opmerkingen die we hebben wordt serieus omgegaan. We delen de zorg voor mijn moeder echt samen. En dat is heel fijn. Dat niet alles op papier staat vind ik niet zo belangrijk. We bellen of ik loop gewoon even langs. Dat kan altijd.’ In Voorburg ging ze elke dag bij haar moeder langs. Om te kijken of ze wel goed at, om boodschappen te doen. ‘Nu ga ik weer bij mijn moeder op visite’, zegt ze. ‘Ik ga elke keer fluitend naar huis.’

Deel dit interview

Blijf op de hoogte

Schrijf je in voor onze halfjaarlijkse nieuwsbrief

    Tarieven

    Wat kost wonen bij een Gastenhuis? En hoe vraag je vergoeding aan vanuit de Wet langdurige zorg?

    Lees meer

    Vacatures

    Deel jij onze visie op dementiezorg? Wij zijn doorlopend op zoek naar zorgtalent op alle niveaus.

    Bekijk onze vacatures