In haar loopbaan als verpleegkundige deed Lia een palet aan ervaring op. Na haar start in een ziekenhuis kwam ze via de psychiatrie, de dementiezorg en de thuiszorg uiteindelijk terecht in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Binnenkort zet ze haar carrière voort in de dementiezorg: bij Het Gastenhuis Oosterbeek.
‘Ik kijk graag voorbij iemands ziekte’, vertelt ze. ‘Naar de totale mens. Wat heeft iemand nodig om zich goed te voelen? Bij mensen met dementie is dat precies waar het om draait. Veel meer dan om verpleegtechnische handelingen. Het is fijn dat ik die kan signaleren wanneer ze nodig zijn, maar voor mij zijn ze niet meer dan een mooie bijkomstigheid.’
Haar werkwijze vraagt om een rustige werkomgeving en enige vrijheid. Rust om mensen te leren kennen en voldoende aandacht te geven. En vrijheid om te kunnen reageren op wat ze ziet. Veertien jaar runde ze samen met haar man een zogenaamd Thomashuis, waar ze zo’n soort werkomgeving had. Ze zorgden er samen met een vast team voor acht bewoners met een verstandelijke beperking. In 2017 stopten ze ermee en besloten ze andere kleinschalige wooninitiatieven te gaan ondersteunen en adviseren. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon. Begin 2019 ging ze daarom opnieuw de gehandicaptenzorg in. Nu in de reguliere zorgsector.
‘Ik probeer de mensen voor wie ik zorg als gelijke te behandelen.’
‘Ik was gewend met de dag te leven. Was het bijvoorbeeld mooi weer? Dan konden we besluiten naar het bos te gaan. Was iemand het daarmee oneens? Dan was dat prima, dan bleef een begeleider thuis. Maar op mijn nieuwe werkplek was daar geen ruimte voor. ‘We kampten voortdurend met onderbezetting. Op mijn tweede inwerkdag stond ik zelfs naast een uitzendkracht die er ook voor het eerst was! Het verloop was hoog en ik stond regelmatig alleen op mijn groep’.
Ze liep stuk op de organisatie. ‘Als ik een familielid rond etenstijd een boterhammetje aanbood, leidde dat tot discussie met collega’s. Een bus voor een uitje regelen kostte me vier weken, door de bureaucratie. En om bewoners toch even frisse lucht te kunnen geven, liet ik ze uit pure ellende maar met me meelopen als ik iets naar de vuilcontainer bracht. Dat is toch te triest voor woorden?’ Lia zucht. ‘Ik probeer de mensen voor wie ik zorg als gelijke te behandelen, dat is belangrijk voor hun gevoel van eigenwaarde. Maar als je geen tijd hebt en er is geen ruimte voor spontaniteit, dan lukt dat niet.’ Ze hield het er een half jaar vol. ‘Zo’n grote organisatie past niet meer bij mij, ik stevende daar af op een burn-out.’
‘Het Gastenhuis is een platte organisatie’
Dolblij is ze dan ook dat ze in januari 2020 bij Het Gastenhuis Oosterbeek aan de slag gaat. ‘Ik zie er ontzettend naar uit weer te kunnen werken in een platte organisatie. Bij Het Gastenhuis is de leiding in handen van een inwonend zorgechtpaar. Dat maakt alle verschil. Is een collega ziek? Dan is de leiding in de buurt en vang je het met elkaar op. Er is betrokkenheid, voldoende personeel en daardoor verwacht ik ook geen hoog verloop. Je kunt echt samen bouwen aan een rustige omgeving waarin iedereen tot zijn recht komt.
‘Ik zie er naar uit dat ik straks ook palliatieve zorg kan gaan verlenen.’
Waar ik naar uitzie, is dat ik in het Gastenhuis ook palliatieve zorg kan gaan verlenen omdat mensen er tot het levenseinde kunnen wonen. Ik vind het mooi om het voor mensen ook in die moeilijke fase nog zo aangenaam mogelijk te maken. Daarvoor heb je oprechte aandacht nodig, oog voor detail. Ik weet zeker dat ik daar in Het Gastenhuis alle ruimte voor krijg.’
Het Gastenhuis Oosterbeek opent eind dit jaar haar deuren en ontvangt in januari 2020 haar eerste bewoners. We hebben nog enkele appartementen beschikbaar. U kunt zich aanmelden via dit formulier.
