‘Opeens komt alles samen’

Dat ze de zorg in wilde, wist Anita al op haar vijfde. Zo oud was ze toen haar opa een hersenbloeding kreeg. Anita bleek de enige te zijn die hem zijn medicijnen kon geven. Hij accepteerde niemand anders. Of het haar bijzondere positie als kleinkind was? Je zou het denken. Maar nu, 35 jaar later, hoor ik haar man tijdens ons interview aan haar vragen: ‘waarom accepteren de mensen jou altijd en een ander niet?’

Hij heeft het over de talrijke mensen waar Anita de afgelopen twintig jaar voor gezorgd heeft. Allemaal met een vorm van dementie. Van licht tot heel erg zwaar. ‘Ik heb collega’s van Anita wel vaker horen zeggen: als zij het niet voor elkaar krijgt, dan krijgen wij het ook niet voor elkaar’, zegt Kees. ‘Misschien is het de rust die ik uitstraal’, probeert Anita het te verklaren. ‘Ik heb het geduld om dingen keer op keer uit te leggen als dat moet. Ik ben nooit gehaast en geef altijd netjes antwoord. Misschien herkennen mensen niet altijd mijn gezicht, ze herkennen wel mijn benadering.’

‘Straks kan ik mensen écht geven wat ze nodig hebben’.

Twaalf jaar geleden verruilde ze het verpleeghuis voor de thuiszorg. Ze is nog steeds blij met die stap. ‘Ik kan in thuissituaties veel meer bijdragen aan de zelfstandigheid van mensen. Ook het contact met de familie is nu intensiever. Ik werk echt met ze samen.’ Maar ideaal is het nog niet. ‘Ik moet elke minuut verantwoorden. Tijd voor een praatje is er alleen tijdens het douchen, of tijdens het aantrekken van steunkousen. En daarvan staat vast hoe lang je er over mag doen. Ik mag dan wel veel rust uitstralen. Ik doe toch alles gehaast. Dat ik daar in Het Gastenhuis niet meer mee te maken heb, wordt voor mij de grootste winst. Dan kan ik mensen écht geven wat ze nodig hebben.’ Toch was het niet Anita die Het Gastenhuis op het spoor kwam, maar haar man, Kees. Na jarenlang als manager in de financiële sector te hebben gewerkt, richtte hij in 2011 zijn eigen bedrijf op in verandermanagement. Daarnaast studeerde hij ook bedrijfskunde en arbeids- en organisatiepsychologie. ‘Ik vind het belangrijk mezelf te blijven ontwikkelen, zodat ik steeds meer kan bijdragen aan andermans ontwikkeling’, legt hij uit. ‘Dat sociale aspect van mijn werk, dat geeft me de meeste voldoening. Krijg ik de opdracht een afdeling te reorganiseren? Dan stel ik mezelf bijvoorbeeld ook het doel om het ziekteverzuim zo laag mogelijk te houden. Laatst wist ik bij een opdracht het ziekteverzuim onder de 2% te brengen. Daar word ik eigenlijk pas echt blij van. Zo’n laag percentage betekent dat mensen zich prettig voelen in hun werk en bij hun werkgever. Daar doe ik het uiteindelijk voor. Voor het creëren van een fijne werkomgeving.’

‘Het is wonderlijk hoe het werk van Anita en mij opeens samenkomen.’

Maar Kees merkt dat de wereld harder wordt. ‘Je krijgt steeds minder tijd om echt aan iets goeds te bouwen. In no time staat de volgende klus alweer voor de deur.’ Het gevoel dat er iets moest veranderen knaagde al een tijdje. En toen kwam hij Het Gastenhuis tegen. ‘Het is wonderlijk hoe het werk van Anita en mij opeens samenkomen. Deze stap geeft ons allebei wat we nu in ons werk missen.’ In de samenwerking met elkaar hebben ze het volste vertrouwen. ‘Dat doen we al bijna 25 jaar’, lacht Kees. Anita’s grootste kracht volgens Kees? ‘De rust die ze bewaart in de gekste situaties en haar gigantische kennis over dementie’. En die van Kees? Ook Anita hoeft niet lang na te denken. ‘Zijn vermogen om bewoners, familie en personeel straks te verbinden.’ Ook de kinderen zien hun nieuwe leven vol vertrouwen tegemoet. Hun zoon zit al op een sportschool in Almere en hun dochter is vorig jaar gestart met een opleiding in zorg en welzijn. ‘Melissa werkt als vrijwilliger op de dagbesteding met mensen met dementie waar ze heel erg van geniet’, zegt Anita. ‘Ze is echt een gezelligheidsdier en vindt het Gastenhuis nu al helemaal prachtig’. De eerste paal is inmiddels geslagen en het bouwen aan hun Gastenhuis in Almere Duin is in volle gang. Letterlijk en figuurlijk. ‘We zijn al in elk Gastenhuis langs geweest. Praten met collega-zorgechtparen, bewoners, familie en personeel, en ik heb meegelopen in Het Gastenhuis in Leusden’, vertelt Kees. ‘We houden ook goed in de gaten hoe Almere Duin zich als compleet nieuwe wijk ontwikkelt. Zo bezochten we elke maand de open dag in de modelwoning om een beeld te krijgen van de omgeving en de mensen die er komen wonen. We volgen de komst van het medisch centrum op de voet en zijn regelmatig in het Alzheimer café te vinden. Daar hoor je waar casemanagers, huisartsen, mensen met dementie en hun familie in de praktijk tegenaanlopen. En waar wij dus van betekenis kunnen zijn. Dat is ontzettend waardevol’.

‘Ons huis ligt in een prachtige nieuwe woonwijk, bij bos, strand en zee.’

Hoe ze de toekomst voor zich zien? ‘Ons huis ligt in een prachtige nieuwe woonwijk, bij bos, strand en zee. Het is echt een geweldige locatie. We denken dat mensen zich hier helemaal thuis zullen voelen. Het is fijn als je in de directe omgeving zoveel redenen hebt om naar buiten te gaan. In de toekomst willen we ook dagactiviteiten opstarten voor mensen met dementie in de buurt, die nog thuis wonen. Buitenactiviteiten zullen daar zeker een rol in spelen. Maar, laten we niet te ver vooruit lopen. Eerst in november maar eens de eerste bewoners welkom heten!’ Kees en Anita Geurts zijn al bijna 25 jaar samen. Ze hebben twee kinderen van 15 en 13 jaar. Volg hun ontwikkelingen op hetgastenhuis.nl/almere-duin.

Deel dit interview