‘Ik mis de bewoners als ik niet aan het werk ben’

De Brabantse Claudia van Zundert is zo iemand die bruist van de energie. De kersverse locatiemanager van Gastenhuis Bergen op Zoom heeft een zorghart en dat blijkt uit alles wat ze doet. “Van gelukkig bewoners krijg ik een twinkeling in mijn ogen.”

“Mijn werk in de zorg begon ooit in de thuiszorg bij mensen met dementie,” vertelt Claudia. “Daarna heb ik met veel plezier in ziekenhuizen en verpleeg- en verzorgingshuizen gewerkt, ik heb een flexbureau voor de thuiszorg en een centraal planbureau opgezet en ik gaf scholingen. Uiteindelijk wilde ik de stap naar het management maken om te kunnen komen waar ik nu ben.”

Genieten

Claudia vervolgt: “Het Gastenhuis kwam precies op het goede moment op mijn pad. Ik deed niet meer waar mijn hart lag. En voor mij geldt, als ik niet voor iets kan werken met heel mijn hart, dan klopt er iets niet. Na het eerste gesprek met het Gastenhuis wist ik het al en kreeg ik de kans om dit mooie huis in Bergen op Zoom te leiden. Half januari ben ik gestart en het begon met waar het echt om draait: het kennismaken met de medewerkers, de bewoners en met hun families. Ik ben een manager die feeling wil hebben met de bewoners; ik wil weten wat er speelt en ik wil rekening houden met de medewerkers. Als bewoners zeggen dat ze zo’n leuke dag hebben gehad vandaag, dat ik ze zie genieten, dáár doe ik het voor. Datzelfde geldt voor mijn medewerkers. Het is geven en nemen en het liefste geef ik meer dan dat ik neem. Want zo werkt het naar mijn idee in het leven.”

Voldoening

“Mijn betrokkenheid is behoorlijk groot ja. Zelfs al na die paar maanden dat ik hier werk. Als ik de weekenden thuis ben, volg ik alsnog alles zoveel mogelijk op de voet. Ik mis de bewoners echt als ik niet aan het werk ben. Thuis heb ik een heerlijk gezin met een man en twee kinderen, maar toch zit het zo diep. Dat is nu eenmaal het zorghart waar ik mee geboren ben. Dan krijg ik foto’s in de app-groep en dan zeg ik: ‘Kijk eens naar die bewoners hoe ze aan het genieten zijn!’. Mijn man ziet het ook, hij zegt dat hij het aan mij kan merken dat ik helemaal op mijn plek ben hier. Ons doel is om de bewoners de fijnste dag van hun leven bezorgen, elke dag weer. Het geeft voldoening aan alle kanten. Je weet immers niet hoeveel dagen er nog komen hè. Ik vind het bovendien erg belangrijk dat ik zelf ook in de zorg sta. Als ik in rapportages lees dat er iets is bij een bewoner dan wil ik weten wat er aan de hand is. Voel ik nou hetzelfde? Kunnen we soms iets anders doen? Alleen zo houd ik voeling met de werkvloer, niet door alleen maar achter mijn bureau te zitten.”

Warmte

“Even geleden was de kok ziek. Nou, dan ga ik koken voor de bewoners. Ja, ik ben altijd wel een duizendpoot geweest. En… we doen het sámen, we zijn samen één team. Mijn kantoor staat dan ook altijd open voor iedereen. Kom gewoon binnen. Ook als er een bewoner staat. Kom maar lekker binnen en ga even zitten, die aandacht wil ik de bewoners kunnen schenken en dat doe ik dus ook. Wat ik vaak terugkrijg van mensen nadat ze een rondleiding hebben gehad, is dat ze warmte voelen, dat er door ons wordt meegedacht, dat er handen worden aangereikt, dat we kunnen en willen meedenken. Er is een familielid dat het nog steeds moeilijk vindt dat de ouder hier woont. Dus heb ik afgesproken dat we iedere maand samen een kopje koffie drinken samen. Even zitten. Een kwartier, wat is dat nu? Dat is toch geen moeite? En tussendoor even bellen om te vragen hoe het er nu mee gaat en een leuke foto van vader of moeder doorsturen. Dat zijn de kleine dingen waar je het verschil mee kunt maken. Dat is die warmte die mensen ervaren. Ik zou het zelf ook niet anders willen.”

Dirigent

“Het mooiste aan mijn werk is dat de bewoners blij zijn, dat ik ze gelukkig zie, dat ze lachen. En daar doen we alles aan. Woensdagavond is het muziekavond, dan gaan de tafels en stoelen aan de kant en gaan we dansen. Iedereen doet mee. Soms komt er zelfs een koor langs. Een bewoner was vroeger dirigent en staat dan dat hele koor aan te sporen, dat soort dingen zijn prachtig om te zien. Daar krijg ik een twinkeling van in mijn ogen. Dat zijn mijn bewoners, zeg ik dan. Er is ook een zoon van een bewoner met een bloemenzaak. Natuurlijk kan ik de bloemen elders bestellen, maar waarom doen we dat voortaan niet bij hem? Nou, ik hoef maar een mail te sturen en alles wordt geregeld. Superleuk toch?”