‘Bij ons staat maximale aandacht voor kwaliteit van leven op één’

Volgend jaar gaan Alwin van Deutekom – van Wees en Marianne van der Veer samen het Gastenhuis Geldermalsen runnen. Niet als traditioneel zorgechtpaar, maar als twee locatiemanagers. De klik tussen beiden was er eigenlijk gelijk en dus staan de neuzen vanaf dag één dezelfde kant op. “Wij zijn echt voor maatwerk, voor persoonlijke aandacht en dat is gelijk wat het Gastenhuis zo mooi maakt.”

Eind augustus 2023 had het tweetal hun eerste gesprek samen en als snel werd duidelijk dat hun ideeën en plannen over zorg en verzorging naadloos op elkaar aansluiten. Op deze dag van het interview is het de eerste keer dat Alwin uit Tiel en Marianne uit Nijmegen hun Gastenhuis van binnen kunnen bewonderen. En er is nogal wat om te bewonderen. In het pand wordt de laatste hand gelegd aan de in totaal 42 appartementen. “Zo te zien worden binnenkort de houten vloeren gelegd,” merkt Alwin scherp op als hij en Marianne langs talloze verpakte eiken vloerdelen lopen.

Tijd en ruimte

“Ik heb vele jaren in de ouderenzorg gewerkt, waaronder verschillende leidinggevende functies. Daarnaast ben ik spoedeisende hulp-verpleegkundige, dit doe ik een paar uren per week. Hierdoor weet ik goed wat er op de werkvloer gebeurt en zodoende sta ik regelmatig met beide voeten in de klei. Dat is belangrijk met mij,” vertelt Alwin. Marianne vult aan en deelt haar achtergrond: “Ik kom uit de ziekenhuiswereld, ik was 18 jaar oud toen ik begon met werken. Ik heb, net zoals Alwin, een oorsprong als intensive care-verpleegkundige en spoedeisende hulp-verpleegkundige en ik heb diverse managementfuncties gehad binnen de ziekenhuizen. Drie jaar geleden maakte ik de overstap naar de ouderenzorg waar ik werkte als zorgmanager.” Marianne vervolgt: “Het Gastenhuis-concept spreekt mij enorm aan en het samen kunnen doen, daar kijk ik erg naar uit. Ik leer van Alwin, Alwin leert van mij, wij voelen elkaar echt heel goed aan. Geweldig om dat te merken aangezien we elkaar een half jaar geleden nog niet kenden, maar het lijkt bijna organisch te gaan. Weet je, in mijn vorige banen kon ik vaak niet de aandacht geven aan de mensen die ik wilde geven. Dit kan binnen het Gastenhuis wél. We krijgen hier namelijk de tijd en ruimte voor. De agenda bepalen wij zelf. We worden niet geleefd door een agenda en dat geeft mij een gevoel van vrijheid. Gisteren hadden wij onze eerste bewonersbijeenkomst en het is dan mooi dat wij de kracht van ‘samen’ kunnen benoemen. Samen is dan niet wij tweetjes, maar met het team, de mantelzorgers, de wijk, iedereen die betrokken is. Want sámen maken wij het Gastenhuis.”

Persoonlijke aandacht

Alwin, aanvullend: “Ik had mijn pijlen eerder al eens gericht op het Gastenhuis, maar er werd toen nadrukkelijk om een echtpaar gevraagd. Maar goed, mijn vrouw werkt in het onderwijs, dus dat ging ‘m niet worden. Tot ik werd voorgesteld aan Marianne, dat bleek een schot in de roos. Gezamenlijk, als locatiemanagers, mogen wij een mooi huis gaan opzetten, met 42 appartementen voor mensen met dementie. En dat is nieuw voor ons beiden, om zoiets moois al helemaal vanaf de bouw te gaan vormgeven. Het voordeel is dat wij dit Gastenhuis samen gaan leiden waarbij we gemakkelijk kunnen waarnemen voor elkaar. Dat is meteen een mooi voorbeeld naar het team toe. Als zij zien dat wij samen goed in balans zijn dan ben ik ervan overtuigd dat dit zijn weerslag heeft op de medewerkers. Wij hebben allebei de drive om een mooi Gastenhuis neer te zetten met onze eigen identiteit. Het stukje nabijheid is voor mij heel belangrijk. Dat wij dichtbij de medewerkers staan, maar dat wij ook onze bewoners en hun naasten goed kennen. Wij staan allebei voor kwaliteit van zorg.” Marianne: “Daarvoor nog, wij staan voor kwaliteit van leven. Uiteindelijk is het Gastenhuis het huis van onze bewoners, hier mogen zij leven zoals zij dat zelf willen. Dat wij vanuit ons daar kwaliteit aan mogen toevoegen, dat is geweldig mooi. Stel, er is een meneer die altijd veel viste met zijn broers. Dan willen wij er alles voor doen om het zo te organiseren dat meneer Jansen bij ons zo nu en dan kan gaan vissen. Met een naaste, een vrijwilliger of met iemand van het team. Meneer Jansen is een voorbeeld, maar dit kun je op alle bewoners leggen. Wij zijn echt voor maatwerk, voor persoonlijke aandacht en dat is gelijk wat het Gastenhuis zo mooi maakt voor mij. Iedereen is uniek, iedereen is anders, iedereen vraagt een andere benadering en aanpak en wij zijn daarin de meest krachtige spelers om het team uit te dagen om te kijken naar die maatwerkaanpak.”

Moestuin

Alwin vult aan: “Vanmorgen had ik een gesprek met een dochter van een echtpaar dat mogelijk belangstelling heeft om hier te komen wonen. Zij gaf aan dat haar vader zo graag in de moestuin werkt, of dat hier dan ook mogelijk is? Toevallig hebben Marianne en ik het hier over gehad, wij willen in de tuin heel graag een deel inrichten als moestuin. Dus het antwoord was volmondig ‘Ja’.” Marianne: “Kijk, wij gaan op zoek naar wat de bewoner nog zelf kan en wat we kunnen behouden. Het nuttig voelen, mee kunnen doen, onderdeel uit kunnen maken van ons allemaal, daar geloven wij heel sterk in; dat juist dát de kwaliteit van leven is.” Alwin: “En waar ze nog onderdeel kunnen uitmaken van de maatschappij. Ik zou het een mooie uitdaging vinden als je een bewoner die altijd bridgete op woensdagavond, dat dat gewoon door kan gaan. Het is een mooi streven en daar moeten wij als zorgteam alles voor in het werk zien te stellen.” Marianne: “Precies. Kwaliteit van leven reikt verder dan de voordeur van het Gastenhuis. Wij zijn een open huis en wij mogen onderdeel zijn van een dementievriendelijke maatschappij, waar wij zelf ook een rol in hebben. Ik zie onszelf een beetje als ambassadeurs daarin, dat we Nederland op dat gebied een beetje mooier maken.” Alwin: “Of er ook uitdagingen zijn? Nou kijk, wij staan als Gastenhuis voor kleinschaligheid, dus hoe gaan we dat behouden in een groot, dubbel pand? Marianne en ik hebben het samen over aparte twee vleugels, maar wel over één Gastenhuis. Als die meneer Jansen uit de ene vleugel goed kan opschieten met een meneer uit de andere vleugel, dan kunnen zij natúúrlijk samen met elkaar eten. Wie zijn wij om dat gescheiden te houden?”